Mana Pools!

Hallo lieve mensen,

Ik ben nu al weer meer dan 3 weken hier in Zimbabwe. Zo dubbel, aan de ene kant is 3 weken nog niks, maar het voelt alsof ik hier al eeuwen ben. Er zijn heel wat dingen gebeurd hier waardoor ik nu wel echt even een blogje moest gaan typen, anders zou ik zelf ook alles vergeten en dat zou zonde zijn. Ik zit nu buiten in het zonnetje naast het zwembad, op kantoor weliswaar, met heerlijke muziek van Andy Brown op (échte Zimbabwaanse muziek, heerlijk). Ik heb nog steeds alle tijd om op kantoor mijn blogjes te typen, nu.nl goed in de gaten te houden, en van de zon te genieten omdat ik verder nog helemaal niks te doen heb. Nee, nog steeds niet. Wel heb ik via via de contactgegevens van een kinderarts hier in Harare gekregen, die ik zou kunnen interviewen voor mijn onderzoek en me hopelijk aan andere participanten kan helpen. Dat zou mooi zijn.

Ik sloot mijn vorige blog af met de aankondiging dat ik dat weekend zou verblijven in Mana Pools. Het was voor ons drieën tot 7 uur de volgende ochtend echter wel onduidelijk of we echt zouden gaan, omdat Kieran vond dat we wat onvoorbereid op reis zouden gaan, en dat is naar een gebied als Mana Pools blijkbaar nogal riskant. Maar goed, omdat Brent (een van de vrienden van Kieran) het in een dronken bui toch nog steeds een fantastisch plan vond om te gaan en daarvoor de hele groep om 4 uur ’s ochtends opbelde om dit te melden stond die hele groep om 7 uur toch aan onze deur, klaar om te gaan. Hoe onvoorbereid kun je zijn, haha, maar goed. Een van de mensen die met ons mee zou gaan was Paramdeep, een vrouw die een aantal maanden in Zimbabwe verblijft om werk voor het Rode Kruis te doen. Zij kon via haar werk een van de Rode Kruis ambulances lenen, waar we met z’n zevenen plus alle kampeerspullen aardig goed inpasten. Ik zeg niet dat de heenreis comfortabel was, maar het was wel gezellig. Ik geloof dat we rond 3 uur ’s middags bij de entree van het park aankwamen, maar vanaf daar was het nog 70 kilometer rijden tot onze kampeerplaats. Alhoewel de omgeving tot aan Mana Pools al werkelijk waar prachtig was, met echte Afrikaanse hutjes en berglandschap, kreeg ik pas echt kippenvel toen we echt door Mana Pools reden. We waren gewoon echt op safari, alle Planet Earths en andere natuurseries waren ineens onze werkelijke omgeving. Ergens middenin het park stond een auto stil op de weg, dus stopten we naast ze om te vragen of ze misschien hulp nodig hadden. De vrouw zei ons om stil te zijn en goed in de bosjes naast de weg te kijken. Daar lag een leeuwin rustig te slapen! Op onze eerste dag Mana Pools zagen we dus gewoon al een leeuw. Wauw. Het werd alleen maar beter, want terwijl we stil stonden om de leeuwin te bewonderen, stak er ineens een groep olifanten (met kleintjes) de weg over. Ik voelde me zo gelukkig op dat moment! Toen de groep olifanten wat verder in de bossen was verdwenen reden we verder naar onze eindbestemming. Daar kwamen we rond half 6 aan, net voor het donker is dus (het is hier winter hè). Ons kamp lag aan de oever van de Zambezi rivier, waardoor we dus letterlijk naast de woonplaats van de nijlpaarden en krokodillen zouden verblijven (leuk hè mam?). Een deel van de groep ging ons kamp opzetten en ik ging met Paramdeep mee om bij de receptie brandhout te kopen voor de barbecue. Impala’s en bavianen hadden we al gezien maar op de weg terug werden we ook nog eens verrast door een hyena die voor onze auto de weg overstak! Wat een beleving :)
De eerste avond in het kamp hebben we niet veel gedaan, lekker gegeten en hallo gezegd tegen de olifant die een rondje om ons kamp deed. Brent, waarmee ik een tent deelde, wilde graag vanuit de tent nog naar buiten kunnen kijken, dus deden we alleen de klamboe dicht. Toen ik ’s nachts wakker werd door alle geluiden om ons kamp heen, zag ik een nijlpaard nieuwsgierig door ons kamp heen lopen. Geweldig toch? (Ik voel me nu net Freek Vonk, sorry hiervoor haha).
Op zondag hebben we de ochtend in ons kamp doorgebracht, waar we lekker van de zon en de natuur hebben genoten. Omdat Mana Pools weer 350 kilometer noordelijker ligt dan Harare, was het ook een stuk warmer, met dagtemperaturen rond de 27 graden en ’s nachts rond de 15. In de middag zijn we door het park gaan rijden naar het Vundu kamp, waar een vriendin van Kieran woont omdat haar man gids is in het park. Naast de impala’s, andere antilope-achtigen, olifanten, krokodillen, nijlpaarden, apen en vogels is het mij zelfs nog gelukt om een buffel te spotten :) Toen we na onze tocht terug kwamen in ons kamp bleek dat de bavianen daar een feestje hadden gehouden waarbij ze niet al te voorzichtig waren geweest met onze tenten en andere spullen. Eten hadden we niet achtergelaten maar blijkbaar vinden bavianen afwasmiddel en sponsjes ook zeer interessant (en lekker?). Onze laatste avond in het kamp was weer heel gezellig, we hebben lekker gegeten en gedronken met het gebrul van de leeuwen op de achtergrond. Ik zou bijna vergeten te vertellen dat op 50 meter van ons kamp de eerste avond een impala was gedood en half op was gegeten, dus de leeuwen en hyena’s bleven ook de tweede avond dicht in de buurt van ons kamp, hartstikke gezellig natuurlijk. Op de hele vroege maandagochtend hebben we onder begeleiding van een gids nog een wandeltocht gedaan, waar we onder andere nog meer olifanten en krokodillen van dichtbij hebben meegemaakt. Na die tocht was het tijd alle spullen in te pakken en iets na het middaguur begonnen we aan de terugweg naar Harare. Daar kwamen we ’s avonds aan, en toen was het hup douchen en lekker slapen.

Dinsdag zijn we weer naar kantoor geweest waar we enthousiast onze verhalen over Mana Pools verteld hebben. Op woensdag was het Afrika Dag, wat hier een nationale feestdag is, wat betekende dat we weer vrij waren. Ik weet het, ik heb zo’n zwaar leven hier haha. Die dag hebben we gewandeld met de hond en weer een braai gehad. Op donderdagavond kwam Kirsty dan ook eindelijk aan in Zimbabwe. We hebben haar als verrassing opgehaald op het vliegveld, waar ze erg blij mee was. Omdat er in het huis van Adam waar we tot die tijd hadden verbleven maar plaats was voor 3 logées, moest er een tweetal verhuizen. Niemand van ons drieën wilde dit omdat het huis van Adam echt ons thuis was geworden, dus hebben we om het eerlijk te houden maar een muntje opgegooid. Helaas voor mij waren Kirsty en ik de mensen die moesten vertrekken. Donderdagavond zijn we dus verhuisd naar de wijk Emerald Hill, en zijn we ingetrokken bij een half Ierse vrouw genaamd Tess. Haar huis is prachtig en ze is zelf heel aardig, dus ben ik alweer goed terecht gekomen hier, maar toch vind ik het jammer niet meer in mijn oude vertrouwde huis te wonen. Vorig weekend vond het festival Miombo Magic net buiten Harare plaats, een 3-daags muziekfestival met bandjes en zangers vooral uit Zimbabwe. Het schijnt een van de grootste festivals van Zimbabwe te zijn, maar meer dan 400 mensen hebben er niet op eenzelfde moment bij het podium gestaan. Het is dus niet te vergelijken met een Pinkpop of Lowlands haha. Dat weekend was dus ook weer genieten, met lekkere muziek, leuke eettentjes en leuke mensen! Verder heb ik een weeshuis hier bezocht, gechilld in een van de parken in de stad, en hebben we een aantal goede feestjes gehad hier. Mocht iemand het zich nu nog afvragen, jep ik vermaak me hier zeker wel. Dit was het weer, heel veel succes met lezen, ik heb weer eens goed doorgetyped zie ik.

Liefs en tot een volgende blog, xxx